Day 10: Relaxing morning, lunch in the office and crafts market visit before flight back home

De laatste dag gaat snel voorbij. Het heeft in de zeer vroege ochtend ontzettend geregend, gebliksemd en gedonderd! Het water is door de onderste deurspleet naar binnen gestroomd, een mini-Nijltje-;) Ook in de badkamer drupt het uit het plafond. Gek, want de hotelkamers zijn hier echt goed (met prachtige patchworkspreien op het bed).

Door het noodweer kunnen we ‘downtown’ wel vergeten: de hele stad (4 miljoen inwoners – heel uitgestrekt) zit vast en er is geen doorkomen aan – we horen dat de medewerkers van Join For Water zelfs het kantoor niet kunnen bereiken.

Daarom bewaren we het kantoor voor de lunch en we eten daar samen met de delegatie uit Burundi – een heerlijk Indische afhaalmaaltijd – fantastisch lekker!
Na de lunch rijden we naar Entebbe, waar het vliegveld is, maar we gaan eerst naar een crafts market (initiële doel was dat in Kampala te doen) en de Botanical Garden (aan de oevers van Lake Victoria) maken. Op dit moment vooral heel groen – de lente moet hier ook nog beginnen. Het is vandaag ook niet zo warm – niet slecht als overgang naar Europees winterweer.

Ik duik ook nog snel de supermarkt in voor koffie en thee – altijd leuk om iets dat je elke dag gebruikt, in het buitenland te kopen. De koffie is voor mijn drie nichtjes die in Zambia hebben gewoond – eentje heeft zelfs stage gelopen in Uganda!

We eten nog iets kleins (voor mij de 3de pizza in 2 weken!!) aan Lake Victoria.
Lake Victoria is het grootste meer van Afrika en het op een na grootste zoetwatermeer op aarde (het eerste wist ik, het tweede niet). Het werd pas in 1858 ontdekt. Er verscheen in 1994 een bekend boek over het Victoriameer. De nijlbaars was in de jaren 50 in het meer uitgezet, en begin jaren 80 ontdekte men dat die vis qua populatie enorm was toegenomen zodat het hele ecosysteem verstoord was (en er een boel andere vissoorten waren uitgestorven). Het boek heet ‘Darwins hofvijver’ van Thijs Goldsmidt. Ga ik proberen binnenkort te lezen!

Daarna vertrekken we naar het vliegveld. Met de eerste en meteen ook de beste boekhandel van de reis: veel Afrikaanse fictie en non-fictie (net zoals de boekhandel het vliegveld in Johannesburg)!
Onze vlucht vertrekt meer dan op tijd en we landen op zaterdagochtend een halfuur vroeger dan voorzien, om iets voor zessen, op Zaventem!

Snel nog een malariapil innemen! En de malariawekker zetten voor de volgende 7 dagen, anders onderbreek ik de kuur, en dat mag niet!

 

Day 9: Breakfast with view before road trip to Kampala

‘s Ochtendsvroeg wakker van luid gekrijs – waarschijnlijk een apenconversatie vlakbij. Buiten zie ik het personeel van onze lodge met stoelen slepen – denk dat die naar de stoelenmaker moeten, maar dan blijkt dat ze die samen met een lange tafel naar een van de mooiste uitkijkpunten van het domein brengen. Een mooiere plek is er niet, dus het is zijn naam (Kyaninga Royal Cottages) beslist waardig! Breakfast with view!

Na het ontbijt is er nog tijd voor een wandeling: ik wandel naar beneden in de richting van het kratermeer – op een smal pad door de velden. Links en rechts werken mensen op de velden – die blijken van een Duitser te zijn die vlakbij woont en ook een paar lodges heeft, denk ik. Als je “Good morning” roept, krijg je steevast “Good morning, how are you?” in het Ugandees Engels terug.

In Uganda is het Engels dus de officiële taal. Luganda is de nationale taal die op heel veel plekken wordt gesproken, meer dan Swahili (het meest verspreid in het oosten van Afrika – vooral handelstaal in Tanziana en ook wel in Kenia, maar nauwelijks in Uganda). Ugandezen associëren Swahili met de taal van het leger uit bv. de tijd van Idi Amin. De meeste Ugandezen spreken ook de taal van hun stam (‘tribe’). Omdat de meeste opleidingen in centraal Uganda plaatsvinden, spreken de meeste Ugandezen ook Luganda, en dat is trouwens de ‘social talk language’ op scholen.

Ugandees Engels vind ik soms wat moeilijk te begrijpen. Het Engels dat mijn Zimbabwaanse reisleider en chauffeur (reis 2012) spraken, klonk heel erg ‘British English’ en was dus veel makkelijker verstaanbaar. In het Ugandees Engels wordt bv. de ‘r’ niet uitgesproken: ik heb een paar dagen gedacht dat onze chauffeur (meestal ben ik co-piloot dus we babbelen wel wat) ‘Peta’ (‘pita’) heet, maar het blijkt gewoon ‘Peter’ te zijn. Of men zegt ‘happy bathday’ ipv ‘happy birthday’ (dit laatste voorbeeld heb ik wel uit een boekje-;)

Het is allemaal op en top groen, alles lijkt spontaan de hoogte in te schieten. Er woont trouwens ook een Belg, vertellen mensen me, als ik vertel dat we uit België komen!

Om halfelf beginnen we aan het laatste lange traject. We rijden grotendeels over asfaltwegen, maar doen over de zowat 300 km naar Kampala toch meer dan 5 uur – we zijn pas rond 18.30 u in ons laatste hotel. En onderweg zien we nog een keer alle vertrouwde taferelen passeren!

In Kampala eten we ‘s avonds met de collega’s van Join For Water en een delegatie uit Burundi die er toevallig is. Een mooie laatste avond!

Day 8: Chimps trek, tree planting and crater views

Vanochtend is het chimp morning in Kibale Forest N.P. Goed ingepakt en met ‘50% deet’ ingespoten maken we kennis met onze gids en gaan we in stevig tempo op weg. We zien al snel de eerste chimpansees en raken ze haast niet meer kwijt.

Een chimpanseetocht door de jungle maak je nooit alleen. Chimpansees leven in bossen in groepen van 10 tot 20 apen. Als de ene groep dicht bij de andere komt, beginnen ze naar elkaar te schreeuwen. Ze zien er slim uit in die zin dat ze echt kijken en op een mensenmanier zitten te eten. Ze hebben hele lange armen en grote voeten met vier tenen en dan een soort van duim – als die er niet was, konden ze bijvoorbeeld geen bomen beklimmen. De meeste chimpansees zijn rechtshandig en zijn 5 keer sterker dan een mens.
Uganda blijkt het land te zijn waar je ze het makkelijkste kunt vinden. Het Kibale Forest N.P. blijkt ook volgens de boekjes een van de beste plekken om ze te zien!

In de late ochtend bezoeken we in Fort Portal voor de laatste keer nog een initiatief van NRDI (Natural Resources Defence Initiatives), alweer een partnerorganisatie van Join For Water. Zij hebben een project om zoveel mogelijk bomen te planten langs de oevers van de rivier – de erosie wordt zo minder en er komt meer schaduw.

We planten zelf ook een boom, nadat we eerst de voornaamste troep hebben opgeruimd – afval dat gedeeltelijk uit de rivier komt als het water hoog staat, maar ook zomaar door mensen wordt neergegooid.

Een journalist legt wat uit en maakt verslag van onze actie (zowel planten als opruimen). Ik vind het verslag niet terug op het internet, maar er is wel een ander artikel dat over hetzelfde project gaat.
Link: https://www.newvision.co.ug/new_vision/news/1499033/kabarole-locals-team-save-river-mpanga-pollution

Na een kleine lunch rijden we al hobbelend via extreem smalle wegen naar onze voorlaatste slaapplek op de top van een heuvel met zicht op een kratermeer!

Een droom om een paar uur voordat het donker wordt te relaxen, voor het eerst wat te lezen en gewoon wat rustig rond te kijken.

 

Day 7: From Kamwenge to the Mpanga Falls and Kibale N.P.

Vandaag op tijd uit de veren. Na een alweer goed ontbijt gaan we snel op pad en we komen zowel kinderen tegen op weg naar school als volwassenen, hopelijk op weg naar werk.

We rijden op plekken waar volgens Peter bijna nooit wagens komen – zowel kinderen als volwassenen gaan er voor staan als we langsrijden, en zwaaien. Al hobbelend, terwijl we de krachttoeren van Peter, onze chauffeur, bewonderen, komen we aan in de Mpanga Falls waar we naar de kloof afdalen.

Beneden zien we een ‘rampomp’ die er dankzij medewerkers van Join For Water is. Het water komt naar de top van de vallei zodat het vee (net zoals in het vissersdorp) niet naar het water beneden moet, waardoor het rivierwater niet vervuild raakt en ook de natuur niet onnodig beschadigd wordt.

Op de top is er een een waterzuiveringsinstallatie die het water uit de rivier 100% betrouwbaar maakt, een tap voor kraantjeswater, en een trog met drinkwater voor het vee. We planten ook allemaal een tomatenplantje op een veld met irrigatiekanalen.

 

Op weg naar Kibale Forest N.P. stoppen we bij een school in Kamwenge.

Daar is er een sanitair blok met toiletten voor jongens en meisjes. Twee gebouwtjes, een voor jongens en een voor meisjes, met telkens ook een plek voor kinderen met een beperking. Voor de meisjes is er nog een aparte ruimte waar zij als ze ongesteld zijn, hun maandverband kunnen wisselen – vroeger bleven die meisjes dan een aantal dagen thuis. Tekeningen op de wanden geven tips & tricks voor toiletgebruik en algemene hygiëne.

Ook hier zijn wij de toeristische attractie – het is alsof er een haag van oranje gevormd is om ons te verwelkomen. De leiders van de school worden kort geïnterviewd.

‘s Middags bezoeken we Bigodi wetland met een gids. Iets minder ‘wet’ dan het woord zegt, maar des te groener. We zien uitzonderlijke vogels, planten, boze, mini-koffieplantages, en zelfs aapjes!

En ‘s avonds slapen we in mooie kamers met alweer hele goede bedden (de hele reis hebben we geen enkel slecht bed gehad) en een heerlijke maaltijd met voor het eerst een glas wijn!

Day 6: Project visits

Ik val in herhaling: hoewel de plek waar we zitten, niet meteen idyllisch is, is het ontbijt is opnieuw de moeite waard om voor op te staan (heerlijk fruit, eieren in alle vormen, brood, thee en koffie – meer moet dat niet zijn). Heb ontdekt dat een Spanish omelet het lekkerste is: daar zitten wat kruiden, paprika, uien en tomaat in.
We gaan lopend naar het kantoor van Join For Water (voor Afrikanen nog steeds Protos) in Fort Portal.

George laat ons zijn kantoortje zien en vertelt honderduit over het flower toilet, een ecotoilet dat zowel in dorpjes als in bv. scholen gebruikt wordt! Er zijn twee ‘ingangen’ voor urine en ontlasting, bij dat laatste wordt er dan as gedaan en dat wordt uiteindelijk  gebruikt voor bemesting van land en moestuintjes.

Om het allemaal met onze eigen ogen te zien, rijden we naar Nyakeera, een dorp aan Lake George met vissersactiviteiten.

Er zijn toiletten, we zien hoe er bakstenen op een ecologische manier worden gemaakt, er zijn drinktrogs voor het vee op het land in plaats van aan de rivier – vroeger verpestten ze het water met hun uitwerpselen. Vlakbij het water zijn er tafels voor vissers die daar op een hygiënische manier hun vis kunnen schoonmaken – en niet zoals in het eerste vissersdorpje gewoon op de grond.

 

Een bewoonster is aangesteld als een soort van ‘ambassadrice’: deze vrouw weet precies hoe en wat te verbouwen, hoe er gemest wordt en waarvoor het gewas kan worden gebruikt – ze geeft haar kennis door aan andere vrouwen!

We zien vuilnisbakken in de straat en een waterautomaat die bijna gebruiksklaar is.

We gaan verder naar Kayinga waar we een heerlijke lunch met ‘local food’ krijgen. Op de foto zien jullie ook ‘Stoney’ – ik dronk dat ook in 2012 in Namibië altijd: een frisdrank met veel gember. Gezond en niet gezond.
Sommige reizigers houden het vol om de hele reis naar ‘diet coke’ te vragen – meestal is dat er niet. Ik heb in 2012 in geen enkel van de vier landen waar we waren ‘light’ frisdrank gezien en ook geen suikervrije producten. Lijkt me echt een product voor westerse landen. Een wat ‘pijnlijke’ vraag soms in mijn eigen perceptie want het lijkt me dat de prioriteit naar andere dingen gaat/moet gaan. En zoveel geld hebben de mensen sowieso niet om die dingen te kopen.

Spuitwater (spa rood) is ook geen prioriteit, al is het ietsjes gangbaarder (en dus soms toch te krijgen) dan light/diet frisdrank.

Na het eten lopen we een stuk door het dorp. We zijn nooit alleen, kinderen omringen ons de hele tijd. Op zich niet verkeerd allemaal – we kunnen niet genoeg laten zien hoe belangrijk we de veranderingen in hun dorp vinden!

Hier zijn de kinderen die naar school gaan, net terug – ze lopen nog in hun uniform en hebben schriftjes bij zich.

Op de achterkant van een van de schriften staat de wereldkaart, merk ik. Ik doe een babbel met een groepje en vertel dat wij uit België zijn gekomen, na bijna 10 uur vliegen. Ik wijs het allemaal aan op de kaart.
Een paar minuten later zie ik dat een van de kinderen hetzelfde aanwijst op de kaart voor haar moeder, die moet glimlachten en even naar mij kijkt.

In Kyendangara krijgen we duiding van HEWASA (Health through Water & Sanitation), nog een lokale partner van Join For Water. Aan de muur hangen kaarten waarop bewoners hebben aangegeven wat voor hen belangrijk is en hoe zij zouden willen dat de waterleiding loopt, en waar de waterpunten het beste komen. Er is watertoevoer van 9 km lang, een heuse waterkiosk en verschillende waterkraantjes.

De inzamelingsactie die ik voor deze inleefreis heb gehouden, is specifiek voor dit project bedoeld: de 2.350 euro verzameld dankzij familie, vrienden en collega’s gaat dus integraal hiernaartoe! Aan allen die dit lezen: nog eens bedankt!

Deze vrouw vertelt dat ze 40 minuten (wandelen) verderop woont. Ze is blij met het initiatief maar benadrukt dat er in haar dorp ook zoiets nodig is – de afstand te voet is te groot.

Wat een indrukken allemaal !

Deze laatste foto vind ik heel mooi: het is de fiets van een jongen die (denk ik) op weg naar een bron was om water te halen. Hij liet zijn fiets even alleen omdat hij nieuwsgierig kwam kijken wat wij allemaal bij de watertank (die nog niet werkte) deden.  En toen kon ik de foto maken. Een foto die vooral ‘water’ zegt!

Day 5: Morning game drive in Murchison Falls N.P. and road trip to Fort Portal

We staan vroeg op om de pont van 7.00 u te halen – voor onze game drive moeten we aan de andere kant van de Nijl te zijn. Het pontje is niet zo groot, dus onze wagens moeten er in twee keer door, waardoor we wat te laat zijn – volgens onze gids – op ‘the place to be’ to view a lion.

Er zijn gelukkig massa’s andere dieren. Ik vind Murchison Falls N.P. een heel mooi wijds park: een van de mooiste die ik al heb gezien, ook omdat het hier veel groener en uitgestrekter is met glooiend landschap, anders dan bv. Etosha en Chobe.
Er zijn zelfs palmbomen in het begin!

Mijn plek naast de chauffeur biedt een minder goed zicht dan het ‘view through the roof’ van de anderen, maar de mooie kleuren door het ochtendgloren en de dieren die af en toe vlak voor het busje oversteken, maken dat ruimschoots goed!

 

Na onze game drive starten we de lange road trip naar Fort Portal waar we in het donker aankomen, na bijna 350 km. Verrassing is overheerlijk Indisch eten!

Day 4: More projects and Nile boat trip Murchison Falls N.P.

Na het ontbijt wandelen we naar het kantoortje van JESE waar Lawrence ons meer uitleg over de projectwerking: wat is er tot nu toe gebeurd en wat zijn de plannen voor 2020 tot 2021? Mindsetting voor de change is en blijft ook hier de grootste uitdaging! Ambassadorship, communicatie en duidelijke afbakening verwachtingspatroon zijn ook bij dit project onontbeerlijk!

Daarna rijden we van Buliisa naar the dark heart of Murchison Falls N.P. We slapen in Red Chili Hideaway, een complex van bescheiden lodges/kampeerplekken en een drukke, maar zeer leuke overdekte ruimte om te eten en te relaxen. Ook hier geldt ‘code rood’ voor neushoorns!

‘s Middags wandelen we naar de oevers van de White Nile. Die rivier ontspringt in Lake Victoria en stroomt naar het noordwesten naar Lake Albert (waar wij hem dus zien). Van daaruit gaat het via Zuid-Soedan en Soedan verder naar Egypte. In Khartoum (Soedan) komt de White Nile samen met de Blue Nile en wordt de rivier verder tot het einde gewoon de Nijl genoemd. Wij maken dus eigenlijk een boottocht op het Ugandese noordelijke stuk van de White Nile, de ‘Albert Nile’ en meer bepaald op de ‘Victoria Nile’ (zijrivier van de ‘Albert Nile’).
David Livingstone is een van de bekendste ontdekkingsreizigers die de bron van de Nijl probeerde te vinden. Stanley is degene die er uiteindelijk terecht van overtuigd was dat de Nijl in Lake Victoria ontsprong.

Het initiële doel van onze boottocht is de Murchison Falls: de meest krachtige, natuurlijke stroming ter wereld. De Nijl perst zich als het ware door een 6 meter brede kloof in de rotsen en stort dan met donderend geraas 40 meter naar beneden. Per seconde stroomt er 360.000 liter water doorheen. We kunnen dit fenomeen dan ook enkel van heel ver zien, anders dan de meeste andere watervallen die ik ken (zoals Vic Falls en de watervallen in IJsland).

Onderweg zien we allerlei vogels, giraffen, krokodillen, buffels, aapjes en ook mijn favorieten, de olifanten. We zien ze al wandelend én zwemmend!

Op de terugweg trekt de hemel dicht, komen er een boel donkere wolken en opeens valt het water met bakken uit de hemel – met even later ontzettend veel wind, storm, bliksem en donder. De boot dwaalt af en komt vast te zitten in een moerassig eilandje met veel riet en planten in het midden van de rivier.
Door de regenvlagen heen wandelt een olifant voor onze boot (lees: bootje) rustig heen en weer, op 20 meter afstand. Ziet en hoort hij ons nu wel of niet? Met vereende krachten slaagt onze kapitein erin ons na 15′ uit de plantenmassa te halen en we varen doorweekt verder naar het beginpunt. Wat een avontuur!

 

Day 3: Road trip to Buliisa and visit to Walukuba

Op vrijdag ontbijten we vroeg waardoor we nog net het dagelijkse startritueel van de rangers van Ziwa meemaken. Leek op een legeroefening, wat ook klopt nu ik een award winning National Geographic filmpje over rangers in Congo heb gezien.
Een beter woord is trouwens ‘protector’, in eerste instantie van al het wildlife, maar in een toeristische context ook van waaghalzen tijdens safari’s.
Link: https://youtu.be/RuGeeGRdYlQ

Tijdens het ontbijt proeven sommigen meteen een lokale lekkernij: een rolex, wat eigenlijk gewoon een soort van opgerold pannenkoekje is (‘chapati’) met daarin een gebakken ei en soms nog een beetje tomaat of zo. Makkelijk zelf te maken.
Link: http://raebear.net/recipes/rolex.html

Vanuit Ziwa rijden we via Masinda naar Buliisa, zo’n 160 km over onverharde wegen naar het noorden van Lake Albert. We ontmoeten de medewerkers van JESE, een partnerorganisatie van Join For Water.  Ze nemen ons mee naar Sambye wetland, vlakbij Buliisa.
Het Ugandese ministerie van Water en Milieu definieert ‘wetland’ als volgt: An area of  land that is permanently or seasonally saturated with water is known as a wetland. In Uganda these include marshes, swamps and bogs. Wetlands occur all over Uganda and cover an  area of  11 per cent of  the land area.
Link: https://www.mwe.go.ug/library/uganda-wetlands-atlas

In de praktijk ziet het er tegenwoordig wat anders uit: het Sambye wetland is volledig opgedroogd omwille van klimaatverandering, ontbossing, zandwinning, etc. Mensen moeten andere bronnen voor water zoeken. JESE wil de oorspronkelijke vegetatie opnieuw herstellen en kweekt dus inheemse bomen in ‘nursery beds’ die dan later gepland worden. De ‘landingsite’ die we bezoeken, is nu wat uitgestorven, lijkt het.

Na de uiteenzetting van JESE en het tekenen van het gastenboek (wat we tijdens de reis ettelijke keren zullen doen) gaan we naar het vissersdorpje Walukuba.

In het begin van de reis zullen we vooral plekken bezoeken waar er nog geen lopend project is, of waar men net begonnen is.
Walukuba ligt aan Lake Albert en leeft volledig van de nachtelijke visvangst. JESE is nu bezig de bewoners bewust te maken van de mogelijkheden en het belang van hun medewerking om meer toegang tot water te krijgen. Gemeenschappelijk doel voor een gemeenschappelijke nood. Er is een ‘council’ gevormd van 15 bewoners onder wie 6 vrouwen (de vice-voorzitter is een vrouw!) om te beslissen wat er gaat gebeuren en op welke manier.
Als we aankomen, lijkt het dorpje wel leeg te stromen naar de oever, waar wij staan. Kinderen komen heel dichtbij, volwassenen slaan alles iets meer vanop afstand gade.

We praten met een aantal mensen met de hulp van een vertaler: o.a. met een vrouw die visjes schoonmaakt (en het goed vindt als er een foto wordt gemaakt). Een deel is voor haar eigen maaltijd, en de rest deel ze met andere bewoners, zegt ze.

Een andere vrouw woont samen met haar dochter en twee kleinkinderen en zij benadrukt de nood aan water dat dichtbij is (er is één kraantje voor het hele dorp) en toiletten waardoor ze niet meer naar de bosjes moeten.

In Afrika is het altijd verleidelijk om veel foto’s van mensen te maken: ondanks de soms schrijnende situatie is het echt wel allemaal zeer fotogeniek, net door de openheid van mensen, kleurrijke taferelen en de ‘oh zo andere’ leefomstandigheden.
Tijdens andere reizen heb ik al wat conflicten gezien tussen de lokale bevolking/reisleiding en toeristen die ongevraagd foto’s maakten, ondanks richtlijnen die de lokale gids gegeven had. Respect!
Daardoor heb ik al een tijd geleden besloten om zeker niet meteen bij aankomst te fotograferen en ook nooit zonder het te vragen, van dichtbij of met een telelens foto’s van mensen te nemen. Ontspannen kijken en de hoeveelheid beperken, is mijn devies: op die manier mis je niets, heb je meer babbels en contact met de mensen en zit je achteraf niet met hopen foto(s waar je vaak nooit meer naar omkijkt).

Ik amuseer me dan ook kostelijk met het uitwisselen van ‘high fives’ en ‘fist bumps’ (had het zelf eerst over fish bumps, analoog met Fishers Village-;) met kinderen, en na 5′ reageren alle kinderen spontaan afwisselend correct op een van de twee begroetingen! Hartverwarmend enthousiasme van allebei de kanten!

Bij valavond gaan we samen met de lokale bevolking naar de mobiele bioscoop aan de rand van het dorp. Daar werd de Nyamaizi Film Documentary getoond over het belang van hygiëne en drinkbaar water. Het is een hele sociale happening, en het feit dat wij meekijken moet nog eens extra het algehele belang benadrukken.

link (p. 8-10): http://www.vlhora.be/documenten/Publicaties/GLOBA_%20MINDS_MAGAZINE_2019_FINAL_LR

Day 2: Road trip to Ziwa and rhino walk

Vandaag begint onze tocht: we zijn met 9 ‘inleefreizigers’, 1 educatief medewerkster van Join For Water (dat hier in Afrika nog vaak ‘Protos’ heet) en 1 reisleider (Belg die via ‘Enabel voor Join For Water in Uganda werkt).

We hebben een jeep en een busje en dus ook 2 chauffeurs (van wie er 1 bij Join For Water in Uganda werkt). Van de 9 ‘inleefreizigers’ zijn er 3 die volledig via hun bedrijf gesponsord worden (2x restauratie- en renovatiebedrijf en 1x waterbedrijf). De anderen, onder wie ik dus, doen het ‘privé’ en volledig op eigen initiatief.

Vanuit Entebbe is Ziwa een dikke 200 km rijden, – richting noordoosten – eerst over een geasfalteerde weg en daarna over grotendeels zandwegen. De hele reis lang zullen we langs talloze wegenwerken komen – het lijkt een van de meest zichtbare investeringen van de Ugandese overheid.
We rijden door languitgerekte dorpen – soms heeft het wat van ‘lintbebouwing’ zoals in België. Ik vind dat we daar, gezien het grote aantal mensen dat langs de weg in beide richtingen wandelt, vrij hard doorheen rijden: kinderen en volwassenen springen vaak in de greppel en de chauffeur toetert regelmatig als waarschuwing.

Ziwa Rhino and Wildlife Ranch bevindt zich in het Nakasongola district. Daar zijn de enige witte neushoorns van Uganda. Het reïntegratieproject gebeurt onder leiding van het Rhino Fund Uganda and de Uganda Wildlife Authority. Alle neushoorns lopen vrij rond in een gebied van 7.000 hectare zodat we eerst wel een stuk moeten rijden voordat onze (walking) bush trek begint. We krijgen ook een paar gidsen mee.

Ik lees dat de zwarte neushoorn ondertussen verdwenen is uit Uganda. Men probeert met fokprogramma’s de witte neushoorn weer terug te brengen. Witte en zwarte neushoorns zijn allebei grijs, maar de witte is wat groter, heeft een zeer wijde bek (vandaar de naam – ‘white’ komt van het Nederlandse woord ‘wijd’), eet voornamelijk gras en heeft doorgaans een grotere voorste hoorn dan de zwarte.

In Ziwa zijn er 31 witte neushoorns, waarvan er 6 uit het buitenland komen (Kenia en Amerika). Er heet er eentje Obama: hij heeft een Keniaanse vader en een Amerikaanse moeder en werd in 2009 geboren, toen Obama president werd.
link: https://www.rhinofund.org/meet-our-rhinos

We logeren in Ziwa Rhino Lodge: in een bungalow waar we met z’n allen in een aantal kamers slapen, onder de klamboe natuurlijk! Eten doen we in een ander paviljoen waar we  – zodra het donker is – niet uit mogen zonder begeleiding. Kwestie van uit de buurt van rondwandelende neushoorns te blijven.

 

Day 1: Flight to Entebbe

 

Naar Afrika reizen is toch altijd wat anders dan naar een land dichtbij, al was het maar door de extra gezondheidsvoorschriften.
Gelukkig waren al mijn inentingen nog geldig, òf van lang geleden, òf van mijn reis door zuidelijk Afrika in 2012. Het gaat dan o.a. gele koorts, hepatitis A, difertie-tetanus-kinkhoest, polio, buiktyfus, hepatitis B, etc.
Het Tropisch Instituut had begin februari nog een extra inenting tegen gele koorts aangeraden: dat is nu levenslang in orde. Bewijs van die inenting moest trouwens al bij de visumaanvraag voor Uganda zitten. Het Tropisch Instituut heeft een zeer handige ‘Travel in Good Health’-site “Wanda” met alle mogelijke reizigersinformatie!
Verder wat antibiotica voor noodbehandeling mee en natuurlijk ook insectenwerende insectiefuge (roller voor in handbagage en spray in toiletzak omdat die laatste bij andere reizigers al eens in beslag werd genomen).

Onze reis begint op woensdagochtend 19 februari. We vliegen met Brussels Airlines vanuit Zaventem en landen rond 22.30 u in Entebbe (stad op schiereiland van Lake Victoria – 35 km ten zuiden van de hoofdstad Kampala), na een tussenlanding in Kigali (Rwanda).

We slapen aan de rand van het Lake Victoria bij ViaVia – een Belgisch initiatief van reizigerscafés en -guesthouses – er zijn er 6 in Afrika. In Antwerpen kennen we vooral het ViaVia-café waar je lekker kunt eten en dat ook als reizigersontmoetingsplek fungeert.

Als belangrijkste lectuur heb ik twee boeken bij me:

• “Kintu” van Jennifer Nansubuga Makumbi – een roman over de geschiedenis van Uganda aan de hand van verschillende generaties van de Kintu clan. Begint in 1750, maar gaat verder in de 21ste eeuw.
  Inmiddels thuis lees ik dat dit boek op 13 maart vertaald in het Nederlands op de markt komt! Kopen allemaal!
• “Uganda – the essential guide to customs & culture” – een handige gids over het land en de mensen met veel bruikbare duiding en informatie.

Ik heb alle losse infobladen en kopieën laten inbinden tot een handig infoboek. En natuurlijk hoort bij dit alles een wegenkaart.